آذر منصوری : سریع ترین پیامد سیاسی توافق هسته ای برای دولت در داخل، گرفتن دست بالادر مقابل رقباست.
سریع ترین پیامد سیاسی توافق هسته ای برای دولت در داخل، گرفتن دست بالادر مقابل
رقباست. دولت یازدهم تا قبل از توافق هسته ای تحت تاثیر امکانات سیاسی که رقبای آن
از آن برخوردار هستند نتوانسته بود آنچنان در میدان سیاست از آنها پیشی بگیرد، هر
چند چندان عقب تر از آنها هم نبود. رقبای دولت مسیرهای اصلی اطلاع رسانی عمومی را
بر عهده دارند و گستردگی تریبون های تحت اختیار آنها، به طور طبیعی امکانی برای
جلو افتادن از رقبا را برای شان فراهم می آورد. امکانی که توافق هسته ای قطعا در
مقطعی آن را محدود خواهد کرد. این مقطع اما چندان طولانی و پایدار نخواهد بود که
دولت، امید داشته باشد که می تواند به پشت گرمی آن با مشکلاتی به مراتب کمتر جلو
برود. سیاست خارجی دولت یازدهم و اتفاقاتی که در این حوزه رقم خورد، بازتابی از
تغییر برخی معادلات و مناسبات در سیاست داخلی بود. جایی که سرنوشت انتخابات سال ٩٢
به شکلی کاملاغیر منتظره تعیین شد تا دولت یازدهم بتواند سکان هدایت امور اجرایی
را در دست بگیرد. به همین اعتبار اگر بازتاب گشایش در این سیاست خارجی به حوزه های
داخلی برنگردد و زمینه ساز گشایش های عمده نشود، قطعا در تاریخ تبدیل به پروژه ای
نیمه تمام خواهد شد. تنها چیزی که می تواند ادامه این پروژه را تضمین کند زمینه
سازی برای امکان تقویت اراده داخلی حامی آن است. اراده ای که البته دولت و سیاسیون
هوادار دولت باید متوجه باشند همزمان با طیف نخبگان سیاسی، باید در میان عامه مردم
و طیف های اجتماعی هم آن را پیدا کرده و قدرتمند کنند. شکی نیست که در یک فرآیند
طبیعی بازگشایی درهای سیاست خارجی بر روی جهان به صورتی گریزناپذیر تاثیر خود را
بر تحولات داخلی خواهد گذاشت و در این حوزه به تغییر برخی اولویت های جاری منجر
خواهد شد. اما مهم این است که تغییر این اولویت ها بتواند در راستای اراده عمومی
تنظیم شود. دولت در فضای قبل از توافق از سه منظر تا حدودی حق داشت که سیاست داخلی
را پروژه اصلی خود نکند: اول بحث رسیدن پرونده هسته ای ایران به مراحل حساس بود که
خروج از این وضعیت را برای رفع مشکلات کشور گریزناپذیر و فوری می کرد. دوم در آن
دوران دولت هنوز چندان نتوانسته بود از میان پروژه های وعده داده شده خود به صورت
مشهود یکی را به سرانجام برساند که این وضعیت در فضای بعد از توافق وجود ندارد و
وضعیت بعد از توافق اعتماد دو سویه دولت – ملت را تقویت می کند. سوم هم اینکه در عرصه سیاسی و حوزه
بالادست قدرت، در قدرت تمام کنندگی دولت شک هایی وجود داشت که پایان پرونده هسته
ای در واقع پایان این تصور نیز بود. اکنون اما هیچکدام از این عوامل وجود ندارند.
اکنون وضعیت دولت در حالتی است که می توان گفت سرنوشت خود و طیف حامیانش را در دست
دارد و خود می تواند این سرنوشت را تعیین کند. به عبارتی دیگر حتی سرنوشت برخی
دیگر از بازیگران صحنه سیاسی ایران و از جمله رقبای جدی دولت هم در دستان خود
اوست. سرنوشتی که با نتیجه بازی در زمین سیاست داخلی مشخص می شود. از همین روست که
دولت باید با همان قدرت و انگیزه نیمه دوم رقابت خود را که این بار در محدوده
سیاست داخلی انجام می شود، ادامه دهد و گرنه پیروزی در نیمه اول هیچ تضمین نهایی
برای کسب نتیجه در کلیت بازی نخواهد بود.
منبع: روزنامه اعتماد